En veel belangrijker nog: The Smashing Pumpkins ook!

Dire Straits zonder Mark Knopfler is ballen zonder penis en Mark Knopfler in z'n eentje is in ieder geval nog een penis, maar wel een ongelooflijk slappe. Deze jengelmuziek wordt alleen nog afgespeeld door kerels van 60+, wanneer hun zeurderige alsook bazige vrouw Marieke niet thuis is en ze door de woonkamer kunnen luchtgitaren met een rode bandana om het hoofd om de almaar breder wordende middenscheiding te verhullen. "Is dit begrafenismuziek of Mark Knopfler?", werd hier op GSHQ tijdens de openingstrack gevraagd, toen helemaal nog niet duidelijk kon zijn dat de begrafenismuziek inderdaad Mark Knopfler is. Enfin, buiten die dramatische eerste dertig seconden is Trapper Man wel een lekker nummertje en My Bacon Roll (s'cuse me, lalala) mag er ook wel zijn en de rest van het album kun je door de Marieke gepoetste plee spoelen. Dan de nieuwe beuker van The Smashing Pumpkins. Billy Corgan is een knettervage narcist en heel vroeger komt (net als D'Arcy) niet meer terug, maar dit begint er na al die rare crack van de afgelopen twintig jaar verdomme weer op te lijken! Solara (video na de klik) en Marchin' On zijn dikke vette beukers, een beetje zoals de dikke & vette naar Turkije gevluchte mensenhandelaar Saban Baran 'zijn' vrouwen door de ruiten beukte. Houd die Pumpkins in de gaten want dat gaat weer wat worden! En met dat in het achterhoofd maken we nog melding van de nieuwe plaat van Mumford en Sons, maar dat album hoef je niet te luisteren omdat je ook niet voor de lol in een vat met brandnetels gaat recreëren.

Als batsen zonder schep, als speed zonder de pep en als world wide zonder het web.

Dire Straits zonder Mark Knopfler is als Mandy zonder Slim is als DENK zonder islam en is als dealer zonder gram. Dire Straits zonder Mark Knopfler is als Pechtold zonder Penthouse en als PVV zonder Geert Wilders en als ladders zonder schilders. Het is als Juncker zonder wodka en Pablo zonder Picasso, als SGP zonder Godje en Turken zonder Toeter. Het is als Bob zonder Dylan en als drumstel zonder drummer als een klootzak zonder kloten en een flikker zonder poten. Als de tyfus zonder tering en de tering zonder nering en een gitaar zonder bespeler, een fruitboom zonder teler en een kontje zonder streler. Dire Straits zonder Mark Knopfler is een schip zonder een schipper, een dolfijn zonder een flipper en een kangoeroe heet Skipper. Een partij zonder pyjama, een alpaca is geen lama en de kerk dat is een drama. Dire Straits zonder Mark Knopfler is Frans Timmermans zonder vreten, als een kind zonder een knuffel, een trip zonder een truffel en water zonder buffel. Het is de Towers zonder Lee, de bami zonder mie en seksueel zonder de bi. Dire Straits zonder Mark Knopfler is Akyan Özköl zonder boekje, bloeden zonder doekje en koningin Máxima zonder broekje. De Dire Straits zonder Mark Knopfler, dat kan helemaal niet, dat is Sinterklaas zonder Zwarte Piet, dat is Adriaan zonder Bassie en dat is een vrucht zonder de passie. Donder op, nep-ass Dire Straits.